نابرابری نژادی در حوزه پزشکی آمریکا

به گزارش سرویس بین الملل خبرگزاری صداوسیما به نقل از شبکه تلویزیونی سی بی اس، در بحبوحه بیماری همه گیر کرونا، آمریکا در نابرابری نژادی و نابرابری پزشکی دست و پا می‌زند. ما در برنامه امروز از زاویه دید یک جراح مغز و اعصاب (سیاه پوست) که دوره آموزشی خود را سپری می‌کند، به اهمیت تنوع (نژادی) در عرصه پزشکی نگاهی می‌اندازیم. ما با این پزشک قبل از آنکه بیماری کووید-۱۹ کشور آمریکا را درگیر کند دیدار کرده بودیم. فقط پنج درصد پزشکان آمریکایی سیاه پوست هستند. به عبارتی دیگر از هر ۲۰ پزشک آمریکایی یک نفر سیاه پوست است.
آدریانا دیاز خبرنگار سی بی اس نیوز در گزارش خود گفت: نه تنها پزشکان سیاه پوست درصد اندکی از پزشکان آمریکایی را تشکیل می‌دهند بلکه مردان سیاه پوست در میان این پزشکان بسیار اندک هستند. از اواسط دهه هشتاد میلادی تاکنون، حضور مردان سیاه پوست در دانشکده‌های پزشکی عملا ۳۹ درصد کاهش یافت.

ارین پالمر که امروز با وی دیدار کردیم در میان اقلیت پزشکان سیاه پوست نیز جزو دسته اقلیت (مردان سیاه پوست) محسوب می‌شود.

 

در ادامه گزارشی از زندگی دکتر پالمر پزشک سیاه پوست آمریکایی ساکن شهر شیکاگو در ایالت ایلی نوی آمریکا پخش شد.
خبرنگار:قبل از آنکه خورشید در افق شهر شیکاگو نمایان شود ارین پالمر از خواب بیدار می‌شود تا سراغ کار‌های روزانه اش برود.
ارین پالمر:معمولا بین ساعت چهار و ۱۵ دقیقه تا چهار و ۳۰ دقیقه صبح از خواب بیدار می‌شوم. وی در بیمارستان «نورث وسترن مموریال» در بخش جراحی مغز و اعصاب دارد آموزش می‌بیند. در دانشکده‌ای که او درس می‌خواند وی جزو یکی از دو سیاه پوستی است که جراح مغز و اعصاب هستند. در سراسر کشور آمریکا فقط یک و سه دهم درصد این پزشکان سیاه پوست هستند.

 

ارین پالمر: من اکثر اوقات درگیر کار‌های خانه داری و حمل و نقل و ... می‌شوم. من اغلب مجبورم خودم کار‌های خودم را برسم. تعداد افراد رنگین پوستی که پزشک هستند به ویژه مردان سیاه پوست زیاد نیست. به نظر من این وضعیت باید تغییر کند.
خبرنگار: بابک جهرمی که استاد پالمر است می‌گوید هر روز از مزایای تنوع (نژادی) بهره مند می‌شود.
بابک جهرمی:کار کردن با او مایه مسرت است، چون او می‌داند که بیماران از کجا می‌آیند و به همین علت بیماران (سیاه پوست) ما به تیم ما اعتماد بیشتری می‌کنند.
خبرنگار: بیماران سیاه پوست در مقایسه با بیماران سفید پوست ۳۷ درصد کمتر به پزشکان اعتماد دارند. یکی از دلایل بی اعتمادی بیماران سیاه پوست به پزشکان «پروژهش تاسکیگی در مورد بیماری سفلیس» است. از سال ۱۹۳۲ تا سال ۱۹۷۲ در آزمایش دولت آمریکا (در شهر تاسکیگی در ایالت آلاباما) مردان سیاه پوست مبتلا به سفلیس عمدا درمان نشدند که در نتیجه شمار زیادی از آن‌ها جان باختند.
تحقیقات نشان می‌دهد بیماران سیاه پوست در مقایسه با بیماران سفید پوست کمتر مورد توجه و مراقبت درمانی قرار گرفتند و حتی مُسکّن‌های کمتری دریافت کردند. این درحالی است که وقتی بیماران سیاه پوست به وسیله پزشکان سیاه پوست ویزیت می‌شوند، مراقبت‌های پیشگیرانه بهبود می‌یابد.

 

کار «ویلیام مک دیتز» این است که به اقلیت‌های نژادی بیشتری کمک کند تا در پزشکی موفق شوند. وی رئیس بخش تنوع (نژادی) در کمیته ملی نظارت بر آموزش پزشکی است.
ویلیام مک دیتز:موانع اقتصادی وجود دارد که باید برآن‌ها فائق شد. کمبود‌های آموزشی وجود دارد که باید بر آن‌ها غلبه کرد. نژادپرستی ساختاری در جامعه وجود دارد که به عرصه پزشکی نیز کشیده می‌شود.
خبرنگار: این پزشک می‌گوید کودکان رنگین پوست باید پزشکانی را (به عنوان الگو) به چشم خود ببینند که شبیه شان هستند. این مسئله چیزی است که دکتر پالمر و برادرش تیم در منطقه آکرون در ایالت اوهایو در اختیار نداشتند.
تیم پالمر: جایی که ما در آنجا بزرگ شدیم هیچ کس پزشک نشد، هیچ کس وکیل یا قاضی نشد.
خبرنگار: پدر و مادر ارین پالمر و برادرش تیم پالمر پنج فرزند را در یک خانه دو خوابه بزرگ کردند.
ارین پالمر: اینجا خانه‌ای است که ما در آن بزرگ شدیم. تقریبا از بین رفته است.

 

ایمی (مادر ارین پالمر): من به فرزندانم یاد می‌دادم که وقتی در پیاده رو سُرنگ می‌بینند آن‌ها را برندارند. این گفته من اغراق نیست.
خبرنگار: ارین پالمر مثل بسیاری از کودکان رنگین پوست و کم درآمد، فاقد منابع و مشاوره بود تا اینکه استاد دانشکده اش به نام خانم کاپلیو کتاب‌ها و اعتماد به نفس را در اختیارش قرار داد.
خبرنگار گفت: ما هماهنگ کردیم تا این دو نفر پس از ده سال یکدیگر را ببینند.
ارین پالمر با حمایت استادش وارد دانشکده پزشکی شد، اما چهار سال بعد از آن، در هیچ برنامه پزشکی به عنوان رزیدنت پذیرفته نشد.
مک دیتز گفت: دانشجویان رنگین پوست در رشته پزشکی اغلب با مشکل انزوا، سندروم عدم باور به توانایی‌های خود و آزمون‌های استاندارد سازی شده مواجه هستند و در مقایسه با سفید پوستان احتمال اینکه نتوانند در دوره رزیدنتی قبول شوند یا اینکه نتوانند این دوره را با موفقیت سپری کنند، بیشتر است.

دکتر پالمر مجددا تلاش کرد و دانشگاه نورث وسترن مموریال به درخواست وی پاسخ مثبت داد.
پالمر اکنون به الگویی در محله خود تبدیل شده است که هرگز در همسایگی اش وجود نداشت. پالمر به دانشجویان کم جوان‌تر مشاوره می‌دهد و درباره نابرابری نژادی تحقیق می‌کند، اما اشتباه نکنید، چون وضعیت تنوع (نژادی) در بخش پزشکی (آمریکا) بسیار افتضاح است. درصد پزشکان سیاه پوست و لاتین تبار در ۱۵ سال گذشته به تغییر بسیار اندکی داشته است.